04 tot 07 Januari - Weerstand *zucht*

De eerste dagen na de winterbreak.

Het duurde voor mij even om weer op te starten na even niet aan mijn stage te hebben gewerkt.

Op het lab heb ik deze week niet veel gedaan, voornamelijk omdat er niet veel te doen was en omdat ik woensdag en donderdag thuis heb gewerkt. Ite en Ryan (een postdoc) waren maandag naar een congress gegaan tot vrijdag en ik ben nog bezig om alle reagentia voor mijn celkweek te verzamelen (dat wil zeggen, bestellen). Ik heb de opdracht om aan een review te werken gekregen van Ite, waarbij ik in een wetenschappelijk formaat een overzicht geef van de huidige muismodelen die nu gebruikt worden in het onderzoek naar SCLC (waaronder het model dat op ons lab wordt gebruikt). Aan deze review kan ik eigenlijk overal werken, zolang ik toegang heb tot het internet. Het is namelijk vooral het lezen van artikelen en daar iets nuttigs over schrijven. Ite had mij niet veel aanwijzingen gegeven over hoe ik een review moet schrijven, dus ik ben zelf een beetje aan het uitvogelen geweest woensdag en donderdag wat de logische stappen waren. Daar ben ik nu achter en nu kan ik gericht gaan lezen, samenvatten en schrijven. 

Dat is een van de dingen waar ik inmiddels wel achter ben: als ik een doel voor ogen heb, werkend aan een bepaald project, heb ik echt een plan van aanpak nodig om ook daadwerkelijk aan de slag te gaan. Nu is dat op zich niet heel moeilijk om op te stellen, maar tot ik dat plan daadwerkelijk op papier heb staan (of voor mij dan, op mijn digitale notitieblok), ben ik totaal nutteloos en erg inefficient. Dit geldt voor mijn review opdracht, maar ook voor mijn eigen projectje. Nu is mijn persoonlijke obstakel nog om daadwerkelijk te werken aan mijn project als ik eenmaal mijn plan van aanpak heb, en daar ben ik nu mee bezig om uit te vinden wat goed voor mij werkt. Waarschijnlijk is het zo simpel als gewoon eraan gaan werken en niet te veel nadenken. Dat moet ik echt een keer gaan proberen ;p. 

Dus niet veel gedaan deze week op het lab, of thuis. Waarom was ik thuis? Regen, nogal veel regen. Maandag nog niet, maar dinsdag was het erg hard aan het regenen. Denk in, de zware stortbuien in Nederland die je kletsnat maken binnen een minuut en dat vanaf de ochtend tot halverwege de middag, de hele tijd, in een stad die niet is ingesteld op regen. Dus halfoverstroomde straten en iedereen die in paniek in zijn/haar auto probeert te rijden. Dus niet echt goed weer om te fietsen. Gelukkig haalde mijn labcollega Mihaela (een oudere technician) mij op met haar auto (zij had dat aangeboden :D). Op het lab, zoals ik al zei, niet veel gedaan. Wel naar een seminar geweest over de epidemiologie van kanker in hispanic populations. De presentatie was niet bijzonder interessant, helaas, maar de gratis lunch die wordt berijdt is goed als aanvulling op mijn avondeten (in dit geval, een broodje tonijnsalade). Mihaela bracht me rond 16:30 weer thuis. 

Woensdag en Donderdag was ook regen voorspeld, en het was al duidelijk dat ik op het lab niet veel te doen had dat ik niet thuis kon doen, dus ik ben thuis gebleven om aan mijn review te werken (kuch, dus niet echt gedaan, maar dat had ik al duidelijk gemaakt). De regen was woensdag flink hard en goed te horen in mijn kamertje. Er is hier en daar wat lekkage als het echt hard regent (een paar druppels, niet al te veel, maar wel aan Abby gemeld). Donderdag waren buien voorspeld, maar ik heb niets gehoord/gemerkt. Een deel van mijn reagentia voor de celkweek is binnengekomen. Ik hoop dat de rest morgen komt, dan kan ik de celkweek beginnen. Voor morgen is weer mooi weer voorspeld, dus kan ik weer veilig en droog naar het lab fietsen.

Waarom vertel ik over mijn onproductiviteit? Omdat ik dat aspect van mijzelf wil verbeteren, en duidelijk kan dat alleen als ik daar eerlijk over ben, vooral naar mijzelf toe, maar ook naar anderen. Misschien dat jullie nog wat tips hebben over hoe ik hiermee om kan gaan? Misschien lijkt het voor jullie wat vreemd, dat ik mijzelf er niet toe kan zetten om te werken aan een project dat ik zelf heb gekozen. Voor mij is dat ook raar, aangezien ik op de middelbare school mijn huiswerk op tijd af had, net als op de universiteit. Nu ik zelf mijn projecten kies en mijn tijd indeel en er geen harde deadlines zijn, vind ik het lastig om te werken aan dingen die ik belangrijk vind. Het is geen gebrek aan motivatie, die kan ik zo oproepen en heb ik ook goed uitgedacht en opgeschreven. Het lijkt eerder een soort inertia te zijn, een onbewegelijkheid aan mijn kant die ik lastig kan overkomen. Op het lab ben ik eerder geneigd om te proberen te werken aan mijn stage, maar daar voel ik me niet altijd efficient, terwijl als ik thuis mijzelf aan het werk heb gekregen, het werk makkelijk gaat en zonder weerstand. Het is alleen die eerste drempel om te overkomen. Dezelfde weerstand voel ik soms als ik deze blogposts schrijf. Dit vind ik soms vervelend, maar als ik eenmaal aan het schrijven ben, gaat het vanzelf en vind ik het leuk om te doen. 

Ik heb veel gelezen over persoonlijke ontwikkeling en Leo Gura, van Actualized.org, vertelt ook vaak over hoe je actie moet ondernemen en hoe je jezelf daartoe kan aanzetten. De belangrijkste componenten zijn: een doel, de motivatie, en een plan van aanpak. Nu heb ik al deze drie componenten opgesteld voor mijn projecten. Vervolgens geeft Leo het advies om gewoon actie te ondernemen ("take action!"), maar ook vooral om er een gewoonte van te maken. Dus elke dag om dezelfde tijd aan dezelfde dingen te werken of je daar nu zin in hebt of niet. Dus misschien is dat voor mij nu de volgende stap en is dat de gewoonte die ik mijzelf moet aanleren. Ik kan het voor relatief kleine dingen wel opbrengen (dingen die niet al te lang duren, zoals meditatie, of een blogpost schrijven), maar voor mijn eigen projecten is het nog lastig. Dus toch maar eens tijd om een goede planning te maken en me daaraan te houden, misschien. 

Er is dus niet al te veel gebeurt deze week, maar misschien dat jullie toch wat aan deze blogpost hebben, waarin ik een van mijn grootste obstakels een beetje probeer uit te leggen. Nu hopen dat het begrijpelijk is.